دولت با ایده حرکت به سمت تک نرخی کردن ارز ، سامانه جدیدی به سامانه های ناکارآمد قبلی اضافه کرد و نه تنها مشکل ارز حل نشد بلکه متاسفانه با گره خوردن موضوعات سیاسی و مذاکراتی با موضوع ارز، هم نرخ ارز افزایش یافت و هم فاصله ارز رسمی و غیر رسمی بیشتر شد.
این اتفاق باعث شد افرادی که به هر علتی مخالف ایده ارز تک نرخی بودند، با سوار شدن بر موج افزایش نرخ ارز ؛ مجددا پرچم ناکارآمدی این طرح را  بالابرده و خواهان برگشت به وضع قبلی شده اند.
اما واقعا ریشه مشکل کجاست؟ آیا اشکال از ایده ارز تک نرخی است یا مشکل به نحوه اجرای آن باز می گردد؟
واقعیت اینست که تک نرخی کردن ارز درست انجام نشد. تک نرخی کردن به معنای ایجاد کردن سامانه تحت کنترل بانک مرکزی نیست ؛ تک نرخی کردن به معنای کنترل گری صادرکننده و وارد کننده تحت سامانه نیست ؛ تک نرخی کردن به معنای اعمال نفوذ برای جلوگیری از ساز و کار بازار برای تعیین نرخ ارز نیست ؛
بلکه تک نرخی کردن به این معناست که هر کس به هر مقدار بتواند از طریق صرافی های رسمی ارز خرید و فروش نماید یعنی هم یک شهروند معمولی برای خرید یا فروش دلار بتواند از طریق صرافی مشکل خود را حل نماید و هم صادرکننده بتواند ارز حاصل از صادرات خود را در صرافی بفروشد و هم وارد کننده بتواند ارز مورد نیاز واردات خود را از صرافی بخرد.
این یعنی ایجاد مکانیزم عرضه و تقاضا در بازار .... به جرات می توان ادعا کرد در صورت ورود کامل ارز حاصل از صادرات و ارزهای خانگی و غیر خانگی به بازار، دیگر هیچگونه زمینه ای برای رانت جویی وجود نداشته و در مدت زمان کوتاهی روابط عرضه و تقاضا، نرخ ارز را تثبیت خواهد نمود.
فعال اقتصادی به دنبال نرخ پایین یا بالای ارز نیست ؛ فعال اقتصادی به دنبال تثبیت نرخ ارز است که بر مبنای آن بتواند برنامه های تولیدی و بازرگانی خود را تنظیم نماید.